Dwie mgławice emisyjne z konstelacji Woźnicy. Prawa strona zdjęcie to IC405 Płonąca Gwiazda, po lewej IC410 z charakterystycznymi obszarami przypominającymi kijanki. Takahashi FSQ106N + Nikon D810A – 20x240s. Iso1600.
IC 405 (znana też jako Mgławica Płonąca Gwiazda) – jasna mgławica emisyjna i refleksyjna znajdująca się w konstelacji Woźnicy. Odkrył ją John Schaeberle 21 marca 1892 roku. Znajduje się w odległości około 1500 lat świetlnych od Ziemi.
„Mgławica Płonąca Gwiazda” swoją nazwę zawdzięcza poszarpanym włóknom pyłu i gazu. Została opisana przez Maxa Wolfa jako „palące się ciało, z którego niczym gigantyczne protuberancje wydaje się buchać parę olbrzymich zakrzywionych płomieni”. To sformułowanie doprowadziło do przyjęcia popularnej dziś nazwy. IC 405 jest podświetlana przez jonizującą energię jaskrawej gwiazdy typu widmowego O, AE Aurigae. Gwiazda ta w odróżnieniu od większości gwiazd oświetlających mgławice, nie powstała w tej mgławicy. Około 2,5 miliona lat temu w pobliżu gromady Trapez doszło do bliskiego zbliżenia dwóch gwiazd o dużej masie. Doprowadziło to do wyrzucenia z gromady dwóch gwiazd uciekających z dużą prędkością. Jedna z tych gwiazd, AE Aurigae, w dalszym ciągu poruszająca się z prędkością 200 km/s napotkała i rozświetliła obłok gazu znany dziś jako „Mgławica Płonąca Gwiazda”.IC 410 – mgławica emisyjna znajdująca się w konstelacji Woźnicy w odległości około 12 000 lat świetlnych od Ziemi. Odkrył ją Max Wolf 25 września 1892 roku.
Mgławica IC 410 jest powiązana z gromadą otwartą NGC 1893. Rozciąga się na przestrzeni ponad 100 lat świetlnych. Chmury świecącego gazu wodorowego mgławicy zostały wyrzeźbione przez wiatr gwiazdowy oraz promieniowanie gwiazd gromady NGC 1893.
W obszarze IC 410 znajdują się dwa niezwykłe obłoki gazu i pyłu nazwane kijankami. Są one zbudowane z gęstszego i chłodniejszego gazu niż ten w mgławicy, mogą też być obszarami formowania się nowych gwiazd. Ciągną się one na przestrzeni około 10 lat świetlnych rzeźbione przez wiatr i promieniowanie gromady NGC 1893.
